Not Good Enough For Truth in Cliche

Hurtful words,
From my enemies of the last five years,
What's it like to die alone?

And how does it feel when tears freeze,
When you cry?
The blood in your veins is twenty below.

Sitting in this room playing Russian roulette,
Finger on my trigger to my dear Juliet,
Out from the window see her back drop silhouette,
This blood on my hands is something I cannot forget,
Sitting in this room playing Russian roulette,
Finger on my trigger to my dear Juliet,
Out from the window see her back drop silhouette,
This blood on my hands is something I cannot forget,

Something I cannot forget.

So for now, take this down a notch,
Crash my car through your window,
Make sure you're still alive,
Just in time to kill you,

Sitting in this room playing Russian roulette,
Finger on my trigger to my dear Juliet,
Out from the window see her back drop silhouette,
This blood on my hands is something I cannot forget,
Sitting in this room playing Russian roulette,
Finger on my trigger to my dear Juliet,
Out from the window see her back drop silhouette,
This blood on my hands is something I cannot forget,

Something I cannot forget

( I can't take this take anymore )
( I can't take this take anymore )
I cannot feel what you've done to me what you've done to me
( I can't take this take anymore )
( I can't take this take anymore )
What you've done to me

So for now, take this down a notch,
Crash my car through your window, ( window.)

Sitting in this room playing Russian roulette,
Finger on my trigger to my dear Juliet,
Out from the window see her back drop silhouette,
This blood on my hands is something I cannot forget,
Sitting in this room playing Russian roulette,
Finger on my trigger to my dear Juliet,
Out from the window see her back drop silhouette,
This blood on my hands is something I cannot forget,

Something I cannot forget.


*This is the song that is playing on repeat in y mp3 player. I am very much in awe with song because I picture out a treacherous lover who is not sure if he really loved her or not.

Characters...

The characters that I have created lived in different universes. I imagined myself meeting them in real life, though. My newest character is Aya. She is a drug dependent, delinquent-looking, activist who is taking up bachelor of science in veterinary medicine. Although she is not the protagonist of the story, I think she can be the main character's partner-in-crime/shoulder-to-lean-on and the skeptical best friend. I think her personality is closest to that of Enrica and Abigail from my other stories (although Aya is the weirdest among them).

Another one is Lily, a prostitute. There is something in her that represents any other woman and I planned on ending her life but I don't know what prevents me from doing it. Like I said, I imagined meeting this characters in real life. I have imagined that I met Aya in our university's Humanities building and then riding with her in a jeepney going to the upper campus.

I met Lily when my roommate and I were talking about our soon-to-be t-shirt business and I saw her knocked at our door (that never happened, of course).

I'm always getting excited whenever I think about them and what will happen to them in their worlds. I hope I can get a lot of inspiration right now.

Hard times

Yep, hard times. I am having lots of it. It seems like I have a lot of things to do and can't figure out what to do first. The first thing on my mind is to create a short story that does not really have to do anything with my preference of genre. I'd like to create a high school romance fiction -- I have the inspiration and the concept but I can't think of the details that come in between. Second, I'd like to write a song. The lyrics are in my mind right now but the problem is, I can't seem to force myself to get a pen and paper and write it down. There are still lots but my mind is working differently now. I think I'm becoming restless, add the fact that I'm getting too lazy. Right now, all I'm doing is listening to the songs in my mp3 player. I'm wishing to form a band of close friends -- but since we're all girls, the supposed-to-be-drummer is skeptical. She's living in stereotypes which I do not really like.

I am also hungry and there is no available food here at the house. I want to watch anime but the electrical bill reading is tomorrow so I should not use appliances that uses a lot of electricity.

DARN!!!

Banda

Tulad ng iba, gusto ko ding magkabanda. Pero sympre, musikang bato ang gusto tugtugan. Dahil nga nagkaroon na ako ng mga tunay at liberated na mga kaibigan ngayong kolehiyo, gusto ko sanang maging girl band kami pero hindi yung typical na girl band na alternative ang tugtugan. Dahil nga ang mga musical influences ko ay ang Beastie Boys, Sandwich, Evanescence, Greyhoundz, Slipknot, Eyes Set To Kill, Good Charlotte, Green Day, etc, gusto ko din sanang maging experimental rap-metal band or punk rock band kami.

Mahabang proseso pa ang kailangan. Kailangan ko ding mag-aral muna ng maigi-- both acads and playing my most favorite instrument, the guitar. Meron na kaming drummer, bokalistang marunong maggrowl, bahista, at isa pang gitarista na lang. Masyadong ambisyoso tong gusto ko pero isa ito sa mga hinihiling ko talaga.

Trabaho!!!!

Mahirap ang buhay. Pahirapan sa paghahanap ng ipapakain sa pamilya. Sunud-sunod ang gastos. Yan at yan ang lagi kong naririnig sa mga tao. Minsan sinasabi din sa akin yan ng nanay ko. Naririnig ko din yan madalas sa mga kaibigan ko kapag nagkukwento sila. Tipong hindi na nakakatulong ang pagsasabi ng mga bagay na yun. Ang sa akin lang kasi, okay lang na ipaalam sa pamilya pero hindi sa point na ididikdik mo sa pagkatao ng kung sino man ang sinasabihan mo ang mga masasakit na katotohanan na 'to. Kasi syempre, bilang tao, may mga pangarap din tayo na isinantabi dahil nga sa mga dahilang ito. Minsan nakakabadtrip kasi yung tipong frustrated ka na tapos eto pa ihahambalos sa pagmumukha mo, aba'y ewan na lang kung hindi mandilim ang mga mata mo.

Ngayon, ang gusto lahat ng mga nakasalamuha ko ay humanap ng trabaho. Kahit hindi na mag-aral basta may perang kinikita oks na. Para hindi na sila masampal ng masasakit na salita, etc. Para may 'maitulong' din daw sila kahit papaano.

Si Lily, ang Pok-pok

Bata pa lang si Lilia at madami pa siyang hangad sa buhay niya. Sa labimpitong taon niyang pamamalagi sa Cabuyao ay madami na din siyang naging kakilala at kaibigan. Kabilang ang pamayanan nina Lilia sa mga 'depressed areas' ng lugar kaya't sanay sa Lilia sa hirap. Ang tatay niya ay baldado dahil sa isang aksidente sa pinagtatrabahuan nitong pabrika at ang nanay naman niya ay nagtitinda ng kakanin malapit sa pampublikong paaralan. Para tumulong sa magulang sa pagpapaaral ng anim na nakababatang kapatid, naghahanap si Lilia ng trabaho. Iniwan niya ang pag-aaral at lahat ng pangarap sa buhay dahil doon. Sadyang magaling naman si Lilia at may talento kaya't tinanggap siyang call center agent sa kalapit na bayan ng Santa Rosa. Kahit na malaki-laki ang kinikita ni Lilia sa call center, sadyang madami ang pangangailangan ng pamilya niya at ang suweldo niyang pang isang buwan ay nagiging pambayad-utang lang.

Naghanap siya ng isa pang sideline matapos siyang makalipat sa pang-umagang schedule ng call center. Nagpatulong siya sa kababata niyang si Enchong para makahanap ng trabaho sa mga kalapit bayan. Nagtagal din ng isang buwan ang paghahanap ni Lilia ng trabaho. Nawalan na siya ng pag-asa.

Isang araw habang papauwi sa kanila, nakita ni Lilia ang isa pang kababata -- si Mariz. Hindi niya masyadong kasundo iyon at maraming masamang tsismis ang kumakalat sa Baranggay nila tungkol sa pagkatao nito, at kung sinu-sinong lalaking nakaulayaw nito. Tinapunan niya ng tingin ang kababata at nginitian naman siya nito. Huminga ng malalim si Lilia at nilagpasan niya ang kababata at dumerecho sa tahanan nila.

"Pasensya ka na, anak. Pinambayad namin sa renta ang natitirang pera galing sa sweldo mo. Medyo nagiging mapilit si Rosario ngayon, eh." Sambad ng kanyang ina. Napabuntong hininga si Lilia at umupo sa pinakamalapit na upuang nakita niya. Si Rosario ang kapitbahay nila na wala atang ibang alam gawin kundi ang maningil ng utang. Alam nilang mag-anak na hindi nakakatagal ng isang araw ang inutang nila dahil kinabukasan, sisingilin sila ng mapagmataas na babae. Hindi naman sila makapalag dahil sadyang madaming datung si Rosario -- at sila ay nangngailangan nito. "Ayos lang ho iyon, inay. May mapagkukunan pa naman po ako ng pera." Pagsisinungaling niya. Saglit siyang nagpaalam sa magulang at lumabas ng bahay. Hindi niya alam kung saan pupunta at mas lalong hindi niya alam kung saan kukuha ng pera.

"Kamusta, Lilia?" tanong ng isang tinig sa likuran niya. Mga ilang oras na rin ang nakalipas simula ng mapadpad siya sa isang bakanteng lote at tumunganga. Sinulyapan niya kung sino ang nasa likuran niya. Si Mariz. Ngumiti siya ng taimtim at hinintay ang kababatang umupo sa tabi niya. "May problema ka ba?" tanong uli ng kababata.
"Kailan pa ba ako nawalan ng problema, Mariz?" sagot niya. Hindi niya nagawang maitago ang sama ng loob. Ngumiti si Mariz. "Pera ba?" Tumango siya. Naglabas ng pitaka ang kababata at naglabas ng dalawanlibong piso. Lumaki ang mata ni Lilia sa nakita. "Dalawanlibong piso yan, ah." Sabi niya. Ngumiti uli si Mariz. "Alam kong kailangan mo ng pera. Tanggapin mo 'to. Walang interes 'yan." Kinuha niya ang palad ni Lilia at inilagay ang pera. "Wala ka talagang maasahan sa ganitong klase ng buhay, Lilia. Hindi sapat ang maging isang mabuting mamamayan. Hindi masama ang gumawa ng tinatawag nilang imoral kung ang nakasalalay naman dito ay buhay ng mga minamahal mo."
"Ano'ng ibig mong sabihin?"
"Samahan mo ako sa trabaho ko." Itutuloy...

Musika

Namimiss ko na ang mga tugtugan dati. Yung tipong galing talaga sa puso ang mga naisulat na lyrics at yung may kurot sa puso. Yun mga tipong kantang may social relevance sumasalamin sa kalagayan ng masa. Sa totoo lang, nami-miss ko na ang tugtugan ng Eraserheads, yung dating Rivermaya, at yung banda dati. Kahit na sabihin mong konti lang yung may kurot sa puso pero hindi mo naman masasabing korni yung iba. Gusto ko ding marinig ang mga oks na tinig ng mga indie bands na nostalgic ang tirada nung kanta. Ngayon kasi ang korni ng mga nasa radyo eh. Wala na yung pagiging hardcore ng mga banda natin dito. Parang yung tono na lang ng kanta ang magdadala sa banda. Tapos sisikat dahil dun at kapag pinagsawaan na, wala na.

Sana bumalik yung dating kalidad ng mga kantahan natin dito. Yung tipong may kakantahin tayong galing sa puso natin dahil naiintindihan natin at sasama sa atin hanggang saan man tayo mapadpad.